Het verzamelen van allerlei gegevens is op zich een zegen om onderbouwde beslissingen te nemen, te monitoren, zaken te automatiseren. Maar wie zit er in de driverseat, wie heeft het beschikkingsrecht?

Deze vraag geldt voor nieuwe ontwikkelingen zoals internet of things, big data, wearables, location basedmarketing, quantifed self, home automation maar ook voor bestaande gegevens: wie is in-control op jouw medische info/ dossier.

Grote vraag is “Wie is in-control op deze data …”, wie is eigenaar.

Zou het niet veel beter zijn als een ieder zelf kan besluiten om persoonlijke data te delen? Eigenlijk wil je een soort van ‘privat big data cloud’ waar je zelf heer en meester bent en de beslissingen kunt nemen. Dus wel afspraken over normalisatie van de data maar de sleutel blijft bij het individu!

Op zich is dit mogelijk door Evernote als persoonlijke Big Data omgeving te beschouwen, IFTTT als monitoring-tool te gaan gebruiken. Het enige issue is dat je een persoonlijk wiel aan het uitvinden bent en geen mogelijkheid hebt om je data, als je dat zelf wenst, te kunnen opschakelen…..

Voor dit soort vraagstukken speelt steeds een aantal aspecten:

Context: individu, organisatie/enterprice, staat/multinational (doordat multinationals global zijn fungeren ze eigenlijk steeds meer als staten zonder land … met eigen ‘regels en wetten’)
Wiens belang? De vraag is wat het doel is van het verzamelen van de data en of je je hierin kunt vinden. QS ==> persoonlijke gezondheid ==> verzekeraars input geven voor beslissingen ….
scope: Waar liggen de grenzen en wie bepaald deze?